مقاله بازی در دنیای ناشنوایان

مقاله بازی در دنیای ناشنوایان

فهرست:

نخستین مدال طلای ایران در المپیك ناشنوایان

هلن كلر » این ناشنوا و نابینای نابغه را، بهتر بشناسیم

با زبان صبر وآگاهی با ناشنوایان سخن بگوییم

ناشنوا كیست؟

مشكلات ناشنوایی

آموزش و پرورش ناشنوایان

پیشگیری از ناشنوایی

قابل توجه مردم، مسؤولان و رسانه‌ها ورزش ناشنوایان در انتظار حمایت

شناخت كودك ناشنوا

..............................................................................................................

بخشهایی از متن:

نخستین مدال طلای ایران در المپیك ناشنوایان

نخستین مدال طلای كاروان ورزشی ایران در نوزدهمین دوره بازیهای المپیك ۲۰۰۱ ناشنوایان توسط «امید سعیدی» در دو ۱۰ هزار متر به دست آمد.امید سعیدی با برجای گذاردن زمان ۳۰‎/۵۴ دقیقه موفق شد زودتر از حریفان خود به خط پایان رسیده و مدال طلای این ماده را از آن خود كند.همچنین سعیدی با ثبت این زمان موفق شد ركورد قبلی خود را به میزان ۵۱ ثانیه ترقی دهد.پس از سعیدی ورزشكاران كشورهای روسیه (قهرمان دوره قبل المپیك در این ماده) و آفریقای جنوبی به ترتیب با زمان ۳۱‎/۱۰ و ۳۱‎/۱۶ دقیقه صاحب عناوین دوم و سوم شدند.حبیب الله كیا دیگر عضو تیم دو و میدانی ناشنوایان ایران نیز در پرش طول با كسب حد نصاب ۶‎/۷۷ متر حایز مدال برنز شد.

...

آموزش و پرورش ناشنوایان

در زمینه آموزش و پرورش و خدمت به ناشنوایان نیز كوششهای زیادی توسط اندیشمندان ، پزشكان و معلمان و مربیان انجام گرفته و حاصل آن پرورش استعدادهای هزاران جوان ناشنوایی است كه مانند دیگر همنوعان خویش به تحصیل دانش پرداخته و به خدمت جامعه درآمده اند. دراین راه نام مردان و زنان بزرگی می درخشد كه حق بزرگی برگردن بشریت دارند. «جبار باغچه بان » و «ذبیح بهروز» نخستین افرادی بودند كه درایران به آموزش كودكان ناشنوا همت گماشتند و با ایجاد مراكزی خاص و به كارگیری شیوه های ویژه به تعلیم و تربیت این كودكان پرداختند حاصل تلاشهای آنان بعد از قریب به ۷۰ سال هم اكنون به بارنشسته و درحال حاضر آموزش و پرورش كودكان ناشنوا جزیی جدایی ناپذیر از نظام تعلیم و تربیت كشور ما محسوب می شود و اكثریت قریب به اتفاق ناشنوایان درمدارس ویژه و یا درنظام تلفیقی همراه و همگام با دانش آموزان عادی و البته با استفاده از خدمات ویژه آموزشی و توانبخشی ، مدارج تحصیلی خود را می گذرانند. ناشنوایان نیز درعین معلولیت ومحدودیت با عزم و اراده یی وصف ناشدنی در راه فراگیری و آموزش گام برمی دارند و ناشنوابودن هرگز مانع ادامه راه آنان نمی شود.معلمان و مربیان پرتلاش و سختكوش آنان نیز با محبت، لبخند زندگی را برلبان دانش آموزان ناشنوا نقش می بندند و بذر عشق و امید را در دلهایشان می كارند.

*پیشگیری از ناشنوایی

مسؤولیت جامعه نیز درقبال این افراد توجه به حقوق آنان است. اما قبل از آن می بایستی به فكر پیشگیری از بروز این عارضه بود ، چرا كه اصولاً هدف از بهداشت روانی در افراد استثنایی بیشتر تأكید بر ایجاد شرایطی است تا از بروز این معلولیتها جلوگیری به عمل آید.عوامل بسیاری در بروز ناشنوایی مؤثرند كه برای جلوگیری از آن می توان اقداماتی را انجام داد . یكی از عوامل ناشنوایی كه سهم بسزایی دربروز این معلولیت دارد ، بیماریهای عفونی است . بیماریهای سرخجه و سفلیس در قبل از تولد و بیماریهای مننژیت ، سرخك ، اوریون و عفونتهای موضعی گوش بعد از تولد سهم عمده یی در بروز این معلولیت دارند كه البته پیشرفت بهداشت عمومی دركاهش میزان آن نقش عمده یی خواهد داشت.
از آنجایی كه حوادث و صدمات نیز یكی دیگر از عوامل بروز ناشنوایی است ، افزایش آگاهی واطلاعات والدین و اجتماع درپیشگیری از سوانح و حوادث می تواند بطور چشمگیری درجلوگیری از ایجاد ناشنوایی درافراد مؤثر باشد.

همچنین باید از ازدواجهای فامیلی بخصوص در خانواده هایی كه عضو ناشنوا دارند ، اجتناب كرد.

بطوركلی بی تفاوتی نسبت به ناشنوایی می تواند نتایج نامطلوب اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی را درمیان خانواده ها و اجتماع موجب گردد.
مسؤولان وافراد جامعه باید ضمن شناخت ویژگیهای ناشنوایان به این نكته توجه داشته باشند كه «ناشنوا قبل از آنكه ناشنوا باشد یك انسان است و كمك به او ، كمك به جامعه بشری است».

قابل توجه مردم، مسؤولان و رسانه‌ها ورزش ناشنوایان در انتظار حمایت

بنفشه گودرزی-49 سال از تشكیل فدراسیون ناشنوایان كشورمان می‌گذرد، سال‌هاست كه ورزشكاران این قشر در عرصه‌های مختلف ورزشی افتخار آفرین بوده و حال كه برای خود پیشكسوتی هستند، بدون اینكه نام و نشانی از آنها در میان باشد، خاطرات و تجربه‌های ورزشی خود را تنها با دیدن چند باره مدال‌های رنگارنگشان و شاید هم چند عكس یادگاری در كنج خانه مرور می‌كنند‌ ورزش جانبازان و معلولین به رغم موفقیت‌های خیره كننده در میادین متعدد قاره‌ای وجهانی و به اهتزاز در آوردن پرچم مقدس كشورمان‌، طی سال‌های گذشته چندان مورد توجه مسؤولان و رسانه‌ها قرار نداشت كه ناگفته نماند در یك سال گذشته كمی از شدت آن كاسته شده و روزنه‌های امیدواركننده‌ای از سوی مسؤولان و رسانه‌ها در توجه به این ورزشكاران باز شده است كه در این بین ورزش ناشنوایان شرایط خاص و متعلق به خود را دارد چراكه این عزیزان قهرمان به رغم سلامتی ظاهری خود در قدرت بیان نظرات و صحبت‌های خود ناتوان هستند و چقدر سخت است در عصری كه به قرن رسانه‌ها و ارتباطات معرو ف است حتی نتوان برای دفاع از خود حرف زد و این در حالی است كه قشر ناشنوایان ورزشكار ما با توجه به پاره‌ای از كمبود‌ها و كاستی‌ها حرف‌های زیادی برای گفتن دارند و به راستی این رسالت برعهده كیست‌؟
مصطفی داودی رئیس فدراسیون ناشنوایان در ابتدای سخن خود در این باره می‌گوید‌: عمده‌ترین مشكل ورزش ناشنوایان، غریب و گمنام بودن این بچه‌هاست‌. متأسفانه مطبوعات و رسانه‌‌ها شاید در طول سال یك یا دو بار مطلب تحلیلی در مورد این ورزشكاران بنویسند، در حالی كه فعالیت ناشنوایان در ورزش بسیار گسترده‌تر و نیازمند بررسی كارشناسانه‌تری است‌.ما با مشكلات زیادی روبه‌رو هستیم به طور مثال، براساس قانون ورزش ناشنوایان، در مسابقات هر دو گوش ورزشكار باید 55 "دسی‌بل" ناشنوا باشد، كه ناشنوایان ایران با این شرایط بسیار كم هستند، با این اوصاف جایگزین مناسب برای ورزشكاران فعال امروز بسیار مشكل است، پس باید از مدال آوران كنونی به خوبی حمایت كرد‌.
مسعود صالحیه سرمربی تیم‌ملی والیبال نیز در زمینه حمایت از ورزشكاران ناشنوا، خاطرنشان كرد‌: منظور از حمایت، تنها به پشتیبانی مالی ختم نمی‌گردد، در حال حاضر با وجود مجموعه ورزشی اختصاصی برای این بچه‌ها، تقریباً ورزشكاران از نظر ایاب و ذهاب، تغذیه و محل تمرین مشكلی ندارند، ولی باید مسؤولان ورزش كشور به این امرواقف باشند كه این تعداد از افراد جامعه نمی‌توانند حقوق خود را از این اجتماع بگیرند، ما موظف هستیم كه حق شهروندی را به آنها عطا كرده و مستحق آنچه هستند از ایشان دریغ نكنیم‌.